आज ती येणार आहे....

आज ती येणार आहे....

+++++++++++

सारी रानं फुलून यावी
वार्यानं आज गंध द्यावा
चांदरात सजून यावी
तार्यांनी आज चंद्र द्यावा...

कारण......
आज ती येणार आहे
माझ्या घरी
छेडून जाणार आज ती
ह्रुदयाच्या सतारी...


=============================
किरण जाधव...[तीची वाट बघताना...]
============================= 

अजुनही आठवत मला...

अजुनही आठवत मला...

++++++++++++

अजुनही आठवत मला,
तुला भेटताना
मनमयूर नाचायचा
भर उन्हातही आभाळ
पुनवेच चांदण सांडायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुला कुशीत घेताना
गुलमोहर फुलायचा
समोरचा किनाराही मग
आतल्या आत झुलायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुझे ओठ चुंबीताना
रोम-रोम शहारायचा
मनाचा राजहंसही मग
थोडा स्वैर विहारायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुझा निरोप घेताना
सूर्य बुडायचा थांबायचा
माझा जिव दूर त्या
क्षितिजावर टांगायचा....


===================================
किरण जाधव....[अजुनही आठवतोय तुला...]
=================================== 

या रक्ताळलेल्या हृदयाला...

या रक्ताळलेल्या हृदयाला...

++++++++++++

तुझं आपल बर आहे,
लिहिशील सार दु:ख वहीत
अन भळाभळा रडशील
शब्दांच्या कुशीत ...

मी..मी काय कराव?
कुणाकडे पहाव?
तूच सांगना मी
कुणाच्या कुशीत शीराव?..

तुझ्यासाठी हाही क्षण
बनेल एक काव्य..पण
डोळ्यातील आसव लपवयाच
मलाच कराव लागेल दिव्य...

वाचणारा म्हणेल तुला
कवितेत काय दु:ख भरलय
पण, त्यांना काय माहित
खर दु:ख इथे ह्रुदयात मुरलय...

तू लिहिशील रे प्रत्येक क्षणावर
काव्य आणि काव्यच फ़क्त
पण पाहशील रे कधी
या ह्रुदयातुन सांडणारे रक्त...

ठीक आहे, तू म्हणतोस ना
मला तुझ्यासारखी सवय करायला हवी
पण त्या आधी या रक्ताळलेल्या हृदयाला
खपली धरायला हवी...
खरच खपली धरायला हवी...
===================================
किरण जाधव..[थोडे कवीच्या प्रेयसीच्या मनातल..]
=================================== 

षंढ....

षंढ....

+++++++++

मी माझ्या बायकोवर प्रेम करतो
तिला फुला सारखा जपतो
तिची प्रत्येक गोष्ट ऐकतो
तिचा प्रत्येक शब्द पाळतो...

मग ते..मेलेल्या बापाचा भिंतीवरचा फोटो 'हटवण' असो
की म्हातार्या आईला वृद्धाश्रमात पाठवण' असो,
किंवा करियरच्या आड येणार्या मुलाला 'पाडण' असो.. वा
आया मिळत नाही म्हणुन आईला बोलावण्याचा निरोप 'धाडण' असो

मी तिचा प्रत्येक शब्द झेलतो, तिला हव तसे वागतो....

कधी वाटते मग..प्यावी, मजबूत प्यावी
जाउन सरळ कानशिलात वाजवावी तिच्या
विचारावा जाब तिला, तिच्या अशा वागण्याचा...

पण...
पण तिला आवडत नाही, म्हणुन मी दारू पीत नाही
खर सांगायचे तर, प्यायल्यावर ती बिछान्यावर घेत नाही

मग रात्र काढावी लागते तळमळत
जशी आता काढतोय
विचारांच थैमान माजत..
भलते-सलते विचार येतात डोक्यात
मन माझंच खात मला
बोलत साला..
दोन पोर काढूनहीं तू 'षंढ'
बायकोपुढे 'षंढ'
थू तूझ्या जिंदगीवर !!!!

[ही कविता त्याना अर्पण..जे आई-बापाला कुत्र्यांसारख वागवतात..पण असतात बायकोच्या ताटाखालचे मांजर..अरे आता तरी उठा रडव्यानो.. सॉरी 'र' च्या जगी 'भ' हवा होता...]


किरण जाधव..[रडव्यांच्या जगात..]

आई....

आई....

++++++++

आठवतो तो काळ अजूनही
आईसोबत घालवलेला
मृत्यूशय्येवर असताना ती
काळही माझ्यासोबत, बाजूला बसलेला...

आई मरणासन्न अवस्थेतही
हासत होती, बोलत होती
मी होतो अजाण- भोळा
कशाचीच मला जाणीव नव्हती...

खाटेवर निजली होती ती
काळ आपले पाश,
मानेवर तिच्या ओढत होता
खिन्न नजरेने तिचे वेडे लेकरु
तिच्या मरणा~या देहाकडे पाहत होता...

अखेर तो काळ आला
आईचा आवाज ...
बोलता बोलता बंद जाला
काहीतरी वाईट घडले
एवढच समजुन
माझाही टाहो फुटला...

आई सोडून गेली होती
मला- आम्हा सर्वांना
सार घर रडा-रडीत भीजल
कळल होत मलाही एव्हाना...

तशी जाण नव्हतीच कळण्याची
तरीही मी रडत होतो
का नेलेस माझ्या आईला
म्हणुन देवाजवळ भांडत होतो...

सार काही संपल होत
आई सोडून गेली होती
पण ...
पण मरता मरता जगण्याची
नवी जिद्द देऊन गेली होती...

आजही तोच दिवस आहे
काळ ही तोच ओळखीचा
आज... सार काही आहे माझ्याकडे
पण आईसारख दैवत नाही,
माझ्याकडे आई नाही...आई नाही...

=============================
किरण जाधव...[आईसारख दैवत शोधतोय..]
============================= 

अस्तित्व...

अस्तित्व...

+++++++++

तो यायचा आणि पाहत बसायचा
अथांग असा सागर
अगदी एकटक, नजरेत मावेपर्यंत
सूर्य उगवल्यापासून,चन्द्र बुडेपर्यंत||

पाहत बसायचा तासन-तास
भरती-ओहोटीचा खेळ
कळायच नाही कधी दिस यायचा
कधी सरायची कातर वेळ||

ऐकायची होती त्याला समुद्राची गाज
मोजायची होती समुद्राची खोली
लावायचा होता सागराचा पत्ता
शिकायची होती सूर्य-चंद्राची खेळी||

शोधायला निघाला होता तो वेडा
समुद्राच अस्तित्व...
पण स्वतला हरवून,
स्वत:च अस्तित्व विसरून...

====================================
किरण जाधव...[अस्तित्व शोधताना ]
====================================

तो........

तो........

तो येणार म्हणुन ती खुश होती
थंड ओठांमध्ये आज उब होती
किती वेळा घर सजवत होती
हजारदा मनाला बजावत होती

आल्यावर तो सोफ्यावर बसेल
म्हणुन सोफा स्वच्छ हवा
चहा मागितल्यावर त्यान
कोणत्या कपात चहा द्यावा?

सा~या त्याच्या आवडी-निवडी
आज ती जपत होती
केवळ त्याच्या आवडी खातर
आज ती खपत होती

मुद्दाम आय-ब्रो केला होता
लिपस्टिक ओठांवर खुलत होती
ओठांची कमान वाकवून उगाच
सप्त-सूर उधळत होती

कधी नाही तो आज तिन
सजायला वेळ घेतला होता
मुद्दामच म्हणा, त्यान दिलेला
गुलाबी ड्रेस घातला होता

तिला ध्यास लागला होता
बेलच्या आवाजाचा
सारखा कानोसा घेत होती
वाजणा~या पाउल-खुणाचा

अन बेल वाजलीच
तो कदाचित आला होता?
पण...
दुसर-तीसर काही नसून
हा ही एक भास होता

असे भास तिला रोजच होतात
तो सोडून गेल्यापासून
अशीच रोज सजुन बसते ती
तो येइल अशी आशा ठेवून
वेडी आशा ठेवून.....

===================================
किरण जाधव....[तो...तिला वाट पहायला लावणारा ]
=================================== 

संध्याकाळची वेळ....

संध्याकाळची वेळ,

घरात माझ्या दिवा नाही
कसा आणू प्रकाश घरात
रानातही काजवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
हवेत आज गारवा नाही
कशी मोहरेल रात्र सारी
रातराणीचा ताटवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
त्यांच्या पत्राचा सुगावा नाही
कशी रमवू रात्री स्वत:ला
आठवणींचा मागोवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
घरात माझ्या नाखवा नाही
कशी बसू घरात एकटी
मी कोणी विधवा नाही.......

संध्याकाळची वेळ,
रानातही काजवा नाही
रातराणीचा ताटवा नाही
आठवणींचा मागोवा नाही
मी कोणी विधवा नाही.......

=====================================
किरण जाधव...[संध्याकाळच्या वेळी, तिला पाहताना...]
===================================== 

सखी...माझी सखी....kiran jadhav

सखी देशील ना मला साथ 

आयुष्यभर...
सखी देशील ना हातात हात
आयुष्यभर...

सखी...

आपल हे नातं तू, असच जपावं
आपण म्हातारे झालो तरी
मला पाहून तू, असच फुलावं
चेहर्यावर सुरकुत्या आल्या तरी...

सखी...माझी सखी
मिश्किलपणे हसते,
कानात येउन सांगते
"वेडा आहेस तू
नात्यांना कधी सुरकुत्या पडतात का?"

=============================
किरण जाधव...[प्रेमाची नाती जपताना...]
============================= 

पानगळती कधीचीच सरलेय... Kiran Jadhav

बेभान मनाला आज, आवरु नकोस

ढळ्णारा पदर उगाच, सावरु नकोस...

ढळू दे, त्याला ढळू दे
गळू दे, संयम गळू दे...
ऊरी लपलेल्या भावनांना
फुलू दे, आज फुलू दे...

मिठीत चंद्र घ्यावासा वाटतो,
मग घे त्याला...
स्पर्श वार्याचा हवासा वाटतो,
लगट करु दे त्याला...

थिरकतात पाय तुझे
मग बेभान होऊन नाच...
आरशात बघ स्वत:ला,
स्वत:चाच चेहरा वाच...

काय दिसतेय तुला...सांग ना...
सुकलेले ओठ,
मग त्यांची प्यास भागव..
विझलेले डोळे,
मग त्यात आस जागव...

जग आजची रात्र सखी..जग
ती ही तुझ्या सारखीच सजलेय...
ऊमलु दे आज देहाला तुझ्या
पानगळती कधीचीच सरलेय, कधीचीच सरलेय...

=================================
किरण जाधव...[सखीला समजावताना..]
================================= 

एवढीच चुक तिची...Kiran Jadhav

तो आला काय अन गेला काय, 

ती वाहत राहिली, त्याच्या प्रवाहात
फक्त जळत राहिली, त्याच्या विरहात...

रडली - खचली,
त्याने दिलेल्या सुख-दु:खांचा
हिशोब मांडत बसली...

त्याचं येणं हे तिच्यासाठी मुसळधार पावसासारखं
चिखल करणारं, डोळ्यात पुर आणणारं
कदाचित असेल तो वळवाचा पाउस
नकळत येणारा, मातीला गंध देणारा...

त्याचं येणं हे तिच्यासाठी चक्री-वादळासारखं
पाला-पाचोळा करणारं, स्वप्न चक्काचुर करणारं
कदाचित असेल तो वार्याची झुळुक
हवीशी वाटणारी, अंगभर सळसळणारी...

त्याचं जाणं हे तिच्यासाठी असच, पूर्णविरामासारखं
संपवणारं - अंत करणारं
श्वासांना कायमचं शांत करणारं...
हरवत राहिली स्वत:ला ती, त्या पूर्णविरामानंतर
शेवट पाहत राहिली स्वत:चा, त्या पूर्णविरामानंतर...

एवढीच चुक तिची...
ती विसरली नवं वाक्य लिहायला, त्या पूर्णविरामानंतर
ती विसरली नवं आयुष्य जगायला, त्या पूर्णविरामानंतर

बस्स एवढीच चुक तिची, फक्त एवढीच...

===============================
किरण जाधव..[तिच्या चुकांतून शिकणारा...]
=============================== 

आता फुलांनी थोडं..Kiran Jadhav

आता फुलांनी थोडं

जपायाला हव,
चोरटया नजरांपासून
लपायला हव...

पाकळ्यानींही स्वत:ला
सावरायला हव,
उगाचच दूरवर पसरण
आवरायला हव...

इथे छंद म्हणुन
फुलं हुंगणारे बरेच,
अन धुंदवेडे होवून
फुलं चुंबणारेही तेवढेच...

कुणी सांगाव हे फुलांना
त्यांनीच सारे समजायला हव,
कुणाच्या कुशीत शिराव अलगद
हे फुलांनीच ठरवायला हव ....
त्यांच त्यांनीच ठरवायला हव.......

=================================
किरण जाधव..[फुलांच्या कुशीत शिरताना...]
================================= 

माझ्या काही चारोळ्या...

1. मी तुला साथ दिली
    चंदेरी रात दिली
    तू दिलास फ़क्त भास
    न संपणारा प्रवास...

2. वयात आल्यापासून
    लाजाळुसारखी जगतेय
    ओठांना तुझा स्पर्श होताच
    डोळे नकळत मिटतेय...

3. पंखात बळ आणाव
    उंच-उंच उडायला
   इथ वेळ आहे कुणाला
   अपयशावर रडायला...

4. तू रुसावं
    तू हसावं
    या उन-पावसात
    मी फसावं...

5. वाट चुकलेल्याला तुम्ही
   घरचा रस्ता दाखवाल
   पण घरच नसलेल्याला
   तुम्ही कुठे पोहोचवाल?..

6. काल एक जोड़पं
   कातळामागे बसलेल पाहिलं
   ओठांचे गुज ओठांनी
   घेताना मी पाहिलं...

7. सज्जनता हा धर्मं होता
   फार पूर्वीच्या काळी
   आज सज्जनालाच तुडवतात
   तुमच्या-आमच्या गल्लोगल्ली..

8. मनापासून मन जाणणारी
    माणसं असतात कमी
    कमी म्हणजे अगदीच दुर्मिळ
    याची मी देतो हमी...

===========================
किरण जाधव...[चारोळ्यात रमणारा...]
=============================