Labels

hpunix (63) marathi kavita (52) linux (21) solaris11 (10) AWS (5) numerology (5)

Friday, December 13, 2013

आज "वॅलेंटाइन डे"... Kalyanjit

आज "वॅलेंटाइन डे"...
========================

आज "वॅलेंटाइन डे"
तू असच हसत रहावस
स्वप्नातही राणी
केवळ मलाच पहावस, 
पाहशील ना...

आज वॅलेंटाइन डे
तू असच प्रीतगुज करावस 
ओठात लपलेले शब्द माझ्या 
तुझ्या ओठांनी तू टीपावस,
टिपशील ना...

आज वॅलेंटाइन डे
तू हृदयाच्या जवळ असावीस
हातात घट्ट हात तुझा
अन अलगद मिठीत यावीस,
येशील ना...

- Kalyanjit 

Tuesday, December 10, 2013

हसण तुझं....

हसण तुझं....
+++++++++

इन्द्रधनुषी ओठ तुझे, सप्तरंगी लिपस्टिक त्यावर
शुभ्र मोती बरसण, हलक-हलक हसण त्यावर...

अशी तुझी हसण्याची त~हा
जणू फुललेला मोगरा
वार होती हृदयावर
ओठी जणू सुगंधी सुरा...

असेल कुणाच्या नयनी जादू
तुझ्या ओठी तर आहे कमान
घायाळ तर होणारच सखे
झेलूनी हे ओठातले बाण...

[ओठातले बाण ? हो, नयनातले बाण खुप झाले, आता वेळ आहे ओठांची....
तुझ्या ओठांमधे अमृत आहे
तुझ्या ओठांमधे जहर आहे
जरा निरखून पहा या ओठांत
गोड आठवणींचे शहर आहे... ]

अशी गोड हसतेस तू
क्षणात जग जींकतेस तू
नाजुक या हृदयावर
क्षणात ताबा मीळवतेस तू...

जाणवते मग...
नेपोलियन वेडा होता ते
जग जिंकायला आयुष्य गमावल
क्षणात जग जिंकला असता तो
जर एकदा तरी, हसला असता तो
तुझ्यासारखा हसला असता तो.....


===========================
किरण जाधव..[हसण तुझं आठवताना...]
===========================

सखे असाच हातात...

सखे असाच हातात...
+++++++++++++

सखे असाच हातात, दे हात तू गं मला
जन्मोजन्मीची साजणी, अशी साथ दे तू मला||

तुझा हात-हाती आला,
नभी चंद्र जसा आला
फुलपाखरांचा थवा
माझ्या अंगणात आला
कसा नकळत राणी, ऋतू कुस बदलला
जन्मोजन्मीची साजणी , अशी साथ दे तू मला||

तुझ्या हाताचा तो स्पर्श,
मनी वाढतो गं हर्ष
अपुल्या पहिल्या प्रेमाचं
राणी पहिलच वर्ष
कसा नकळत राणी, मला स्पर्श उमगला
जन्मोजन्मीची साजणी , अशी साथ दे तू मला||

तुझ्या हाताच्या त्या रेषा,
जणू प्रेमाचीच भाषा
भाव मनात प्रेमाचा
उमलू दे हीच आशा
कसा नकळत राणी, मला सूर बिलगला
जन्मोजन्मीची साजणी , अशी साथ दे तू मला||

सखे असाच हातात, दे हात तू गं मला
जन्मोजन्मीची साजणी, अशी साथ दे तू मला||

=================================
किरण जाधव..[सखीच्या हातात स्वत:ला हरवताना..]
=================================

माझ्या काही चारोळ्या...4

माझ्या काही चारोळ्या "प्रीतचाहुल" अन् "स्वप्न" या पुस्तकातून...


1. फरक कुठे पडतो 
   कोकिळ गातों की कोकिळा,
   रसिकांनी ऐकावा फ़क्त 
   गाणार्याचा गोड गळा... 

2. कृष्णाची बासरी 
    राधेच नर्तन, 
   झुरणार्या मीरेच 
   एकांतात मरण...

3. कोण म्हणतं या जगात
   सारी नाती भ्रष्ट आहेत, 
   हृदयाच्या तारा छेडून बघा 
   सुर किती स्पष्ट आहेत...

4. प्रेमात जात-धर्मं नसते 
   हे सारयानी जाणलय,
   तरीही माझ्या प्रेमाआड 
  जातीचं कुंपण उभं राहिलय... 

===========================
किरण जाधव...[चारोळ्यात रमणारा...] 
=============================

माझ्या काही चारोळ्या...3

माझ्या काही चारोळ्या "प्रीतचाहुल" अन् "स्वप्न" या पुस्तकातून...

1. प्रीतचाहुल लागल्यापासून 
   मी किनारयावर भटकतोय, 
   रेघोट्या मारलेल्या वाळुतही 
   तुझंच नाव शोधतोय .....

2. माणसांनो आता तरी 
   माणुसकीने वागा 
   थोडी शरम असेल तर 
   खाल्ल्या मिठाला जागा ....

3. लाजाळु अन तुझा चेहरा 
    अगदीच सारखा 
   एकदा लाजलीस की पहायला
   घ्याव्या लागतात तारखा ....


4. भावनांचा पुर 
   सुखा-दुखांची लहर 
   मनाच्या किनारयावर 
   आठवणींचे शहर .... 


===========================
किरण जाधव...[चारोळ्यात रमणारा...] 
=============================

माझ्या काही चारोळ्या...2

माझ्या काही चारोळ्या "प्रीतचाहुल" अन् "स्वप्न" या पुस्तकातून...

1. वाट चुकलेल्याला तुम्ही 
   घरचा रस्ता दाखवाल
   पण घरच नसलेल्याला 
   तुम्ही कुठे पोहोचवाल?.. 

2. काल एक जोड़पं 
   कातळामागे बसलेल पाहिलं 
  ओठांचे गुज ओठांनी 
  घेताना मी पाहिलं...

3. सज्जनता हा धर्मं होता 
   फार पूर्वीच्या काळी
   आज सज्जनालाच तुडवतात
   तुमच्या-आमच्या गल्लोगल्ली.. 

4. मनापासून मन जाणणारी
    माणसं असतात कमी
    कमी म्हणजे अगदीच दुर्मिळ
    याची मी देतो हमी... 


===========================
किरण जाधव...[चारोळ्यात रमणारा...] 
=============================

प्यार माझा...

प्यार माझा...
+++++++

मी वेडा आहे
पण वाईट मुळीच नाही
घरात मेणबत्ती आहे
पण लाइट मुळीच नाही
 
[आता मुंबई म्हटले तर लोड-शेडिंग आलेच ना राव...]

मी दिवस बनेन तू रात्र हो ,
नको, तू दिवस हो, मी रात्र होइन
दिवसा तुझा लख्ख प्रकाश अन
रात्री माझा मिट्ठ काळोख असेल
 
[काय कळतय ना, काळोख कशाला ते ???]

दिवसा तू घर सजवशील
अन काम करून थकशील
विसाव्यासाठी मात्र हळूच
माझ्याच कुशीत शिरशील
[का? ते विचारू नको... ]

मग, प्रेमावरच जगु आपण दोघ
कारण खिशात माझ्या पैसा नाही 

[कवीकड़े पैसा असतो कुठे? काय मंडळी बरोबर ना]

मग काय, प्रेमावरच जगु आपण दोघ
कारण खिशात माझ्या पैसा नाही
कोणी काहीही म्हणो मला
पण प्यार माझा एैसा-वैसा नाही ...
पण प्यार माझा एैसा-वैसा नाही

- Kiran Jaddhav
=================================
किरण जाधव..[प्यार और आपण दोघ ..]
================================= 

Friday, December 6, 2013

पावित्र्य...

 पावित्र्य...
+++++++++

मी कशाला करू? तारीफ तुझी - तुझ्या सोंदर्याची
उधाणलेल्या दर्याची, अंगभर सजलेल्या देहाची...

पाहत असशिलच स्वतःला आरशात
शंभर वेळा दिवसातून
जात असशील हुरळुन
स्वतःच गोर रूप पाहून...

नाहीतर तारीफ करायला आहेतच
तुझे मित्र, आजुबाजुचे लोक
त्यांच्या रोखलेल्या नजरा...
त्यांची तरी काय चुक?
नुसत वासानेच कळत
फुलून आलाय मोगरा...

पण लक्षात ठेव,
आयुष्यभर सोंदर्य टिकवता येत नाही
जमलच तर बघ
निदान पावित्र्य टिकवता येत का?

=================================
किरण जाधव..[पावित्र्य-प्रेमाच्या शोधात..]
=================================  

Wednesday, December 4, 2013

खराखुरा पाऊस....

खराखुरा पाऊस....
+++++++++++


तसा पाऊस येतो अन जातो
पण लक्षात काही राहत नाही
कारण कुठल्याच मुलीबरोबर मी
एकाच छत्रीतून जात नाही॥

तीच्या बरोबरचा अनुभव
थोडा वेगळा होता
कधी पाऊस रिमझीम तर
कधी कोसळत होता...

मुसळधार पाऊसही
हवाहवा वाटत होता
छत्रीत ती होती म्हणून
पाऊस नवानवा भासत होता॥

छत्री होती एक
पाऊस होता मुसळधार
आणि त्या पावसात
ती भिजली होती पार...

ओलेचिंब कपडे झाले
तिचे अन माझे
केसांतून झंरणारं पाणी
पाहत होते मन माझे॥

तिचा तो गुलाबी ड्रेस
पाण्यानं पार भिजला होता
एकांत भासणरा रस्ताही
कस्तुरी गंधान सजला होता...

कधी ओढणी सावरत होती,
कधी केस सुकवत होती
माझी नजर होती तिच्यावर
ती मात्र ती चुकवत होती॥

तिला पाहुन छत्री सुटत होती
कधी सुटत होता मनावरचा ताबा
तिच्या मनात साधी रिमझीम तरी
इथं माझ्या मनात, प्रेमाचा धबधबा...

कधी वाटलं हातात हात घेऊ का?
कधी वाटलं मिठीत घेऊ का?
चेहर्यावरून ओघळणारं पाणी
ओठानं मनसोक्त पिऊ का? ॥

शक्य नव्हतं ते सारं
अंगात भिनलं होतं प्रेमाचं वारं
बेभान करत होता ऋतू मला
हसत होती सर माझ्यावर...

अचानक वीज चमकली
घाबरून बाहुपाशात आली माझ्या
त्यावेळी असं वाटलं
भर दुपारी चंद्र, घरी आला माझ्या॥

सारा आसमंत
माझ्यासारखाच प्रेमानं भिजला होता
खरंच पहिल्यांदा वाटलं
खराखुरा पाऊस आला होता
खराखुरा पाऊस बरसला होता....

======================================
किरण जाधव...[तिच्याबरोबर एकाच छत्रीतून जाताना...]
======================================

Saturday, November 30, 2013

आज ती येणार आहे....

आज ती येणार आहे....
+++++++++++


सारी रानं फुलून यावी
वार्यानं आज गंध द्यावा
चांदरात सजून यावी
तार्यांनी आज चंद्र द्यावा...

कारण......
आज ती येणार आहे
माझ्या घरी
छेडून जाणार आज ती
ह्रुदयाच्या सतारी...


=============================
किरण जाधव...[तीची वाट बघताना...]
============================= 

अजुनही आठवत मला...

अजुनही आठवत मला...
++++++++++++


अजुनही आठवत मला,
तुला भेटताना
मनमयूर नाचायचा
भर उन्हातही आभाळ
पुनवेच चांदण सांडायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुला कुशीत घेताना
गुलमोहर फुलायचा
समोरचा किनाराही मग
आतल्या आत झुलायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुझे ओठ चुंबीताना
रोम-रोम शहारायचा
मनाचा राजहंसही मग
थोडा स्वैर विहारायचा....

अजुनही आठवत मला,
तुझा निरोप घेताना
सूर्य बुडायचा थांबायचा
माझा जिव दूर त्या
क्षितिजावर टांगायचा....


===================================
किरण जाधव....[अजुनही आठवतोय तुला...]
=================================== 

या रक्ताळलेल्या हृदयाला...

या रक्ताळलेल्या हृदयाला...
++++++++++++


तुझं आपल बर आहे,
लिहिशील सार दु:ख वहीत
अन भळाभळा रडशील
शब्दांच्या कुशीत ...

मी..मी काय कराव?
कुणाकडे पहाव?
तूच सांगना मी
कुणाच्या कुशीत शीराव?..

तुझ्यासाठी हाही क्षण
बनेल एक काव्य..पण
डोळ्यातील आसव लपवयाच
मलाच कराव लागेल दिव्य...

वाचणारा म्हणेल तुला
कवितेत काय दु:ख भरलय
पण, त्यांना काय माहित
खर दु:ख इथे ह्रुदयात मुरलय...

तू लिहिशील रे प्रत्येक क्षणावर
काव्य आणि काव्यच फ़क्त
पण पाहशील रे कधी
या ह्रुदयातुन सांडणारे रक्त...

ठीक आहे, तू म्हणतोस ना
मला तुझ्यासारखी सवय करायला हवी
पण त्या आधी या रक्ताळलेल्या हृदयाला
खपली धरायला हवी...
खरच खपली धरायला हवी...
===================================
किरण जाधव..[थोडे कवीच्या प्रेयसीच्या मनातल..]
=================================== 

षंढ....

षंढ....
+++++++++


मी माझ्या बायकोवर प्रेम करतो
तिला फुला सारखा जपतो
तिची प्रत्येक गोष्ट ऐकतो
तिचा प्रत्येक शब्द पाळतो...

मग ते..मेलेल्या बापाचा भिंतीवरचा फोटो 'हटवण' असो
की म्हातार्या आईला वृद्धाश्रमात पाठवण' असो,
किंवा करियरच्या आड येणार्या मुलाला 'पाडण' असो.. वा
आया मिळत नाही म्हणुन आईला बोलावण्याचा निरोप 'धाडण' असो

मी तिचा प्रत्येक शब्द झेलतो, तिला हव तसे वागतो....

कधी वाटते मग..प्यावी, मजबूत प्यावी
जाउन सरळ कानशिलात वाजवावी तिच्या
विचारावा जाब तिला, तिच्या अशा वागण्याचा...

पण...
पण तिला आवडत नाही, म्हणुन मी दारू पीत नाही
खर सांगायचे तर, प्यायल्यावर ती बिछान्यावर घेत नाही

मग रात्र काढावी लागते तळमळत
जशी आता काढतोय
विचारांच थैमान माजत..
भलते-सलते विचार येतात डोक्यात
मन माझंच खात मला
बोलत साला..
दोन पोर काढूनहीं तू 'षंढ'
बायकोपुढे 'षंढ'
थू तूझ्या जिंदगीवर !!!!

[ही कविता त्याना अर्पण..जे आई-बापाला कुत्र्यांसारख वागवतात..पण असतात बायकोच्या ताटाखालचे मांजर..अरे आता तरी उठा रडव्यानो.. सॉरी 'र' च्या जगी 'भ' हवा होता...]


किरण जाधव..[रडव्यांच्या जगात..]

आई....

आई....
++++++++

आठवतो तो काळ अजूनही
आईसोबत घालवलेला
मृत्यूशय्येवर असताना ती
काळही माझ्यासोबत, बाजूला बसलेला...

आई मरणासन्न अवस्थेतही
हासत होती, बोलत होती
मी होतो अजाण- भोळा
कशाचीच मला जाणीव नव्हती...

खाटेवर निजली होती ती
काळ आपले पाश,
मानेवर तिच्या ओढत होता
खिन्न नजरेने तिचे वेडे लेकरु
तिच्या मरणा~या देहाकडे पाहत होता...

अखेर तो काळ आला
आईचा आवाज ...
बोलता बोलता बंद जाला
काहीतरी वाईट घडले
एवढच समजुन
माझाही टाहो फुटला...

आई सोडून गेली होती
मला- आम्हा सर्वांना
सार घर रडा-रडीत भीजल
कळल होत मलाही एव्हाना...

तशी जाण नव्हतीच कळण्याची
तरीही मी रडत होतो
का नेलेस माझ्या आईला
म्हणुन देवाजवळ भांडत होतो...

सार काही संपल होत
आई सोडून गेली होती
पण ...
पण मरता मरता जगण्याची
नवी जिद्द देऊन गेली होती...

आजही तोच दिवस आहे
काळ ही तोच ओळखीचा
आज... सार काही आहे माझ्याकडे
पण आईसारख दैवत नाही,
माझ्याकडे आई नाही...आई नाही...

=============================
किरण जाधव...[आईसारख दैवत शोधतोय..]
============================= 

अस्तित्व...

अस्तित्व...
+++++++++

तो यायचा आणि पाहत बसायचा
अथांग असा सागर
अगदी एकटक, नजरेत मावेपर्यंत
सूर्य उगवल्यापासून,चन्द्र बुडेपर्यंत||

पाहत बसायचा तासन-तास
भरती-ओहोटीचा खेळ
कळायच नाही कधी दिस यायचा
कधी सरायची कातर वेळ||

ऐकायची होती त्याला समुद्राची गाज
मोजायची होती समुद्राची खोली
लावायचा होता सागराचा पत्ता
शिकायची होती सूर्य-चंद्राची खेळी||

शोधायला निघाला होता तो वेडा
समुद्राच अस्तित्व...
पण स्वतला हरवून,
स्वत:च अस्तित्व विसरून...

====================================
किरण जाधव...[अस्तित्व शोधताना ]
====================================

तो........

तो........


तो येणार म्हणुन ती खुश होती
थंड ओठांमध्ये आज उब होती
किती वेळा घर सजवत होती
हजारदा मनाला बजावत होती

आल्यावर तो सोफ्यावर बसेल
म्हणुन सोफा स्वच्छ हवा
चहा मागितल्यावर त्यान
कोणत्या कपात चहा द्यावा?

सा~या त्याच्या आवडी-निवडी
आज ती जपत होती
केवळ त्याच्या आवडी खातर
आज ती खपत होती

मुद्दाम आय-ब्रो केला होता
लिपस्टिक ओठांवर खुलत होती
ओठांची कमान वाकवून उगाच
सप्त-सूर उधळत होती

कधी नाही तो आज तिन
सजायला वेळ घेतला होता
मुद्दामच म्हणा, त्यान दिलेला
गुलाबी ड्रेस घातला होता

तिला ध्यास लागला होता
बेलच्या आवाजाचा
सारखा कानोसा घेत होती
वाजणा~या पाउल-खुणाचा

अन बेल वाजलीच
तो कदाचित आला होता?
पण...
दुसर-तीसर काही नसून
हा ही एक भास होता

असे भास तिला रोजच होतात
तो सोडून गेल्यापासून
अशीच रोज सजुन बसते ती
तो येइल अशी आशा ठेवून
वेडी आशा ठेवून.....

===================================
किरण जाधव....[तो...तिला वाट पहायला लावणारा ]
=================================== 

Friday, November 22, 2013

संध्याकाळची वेळ....

संध्याकाळची वेळ,
घरात माझ्या दिवा नाही
कसा आणू प्रकाश घरात
रानातही काजवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
हवेत आज गारवा नाही
कशी मोहरेल रात्र सारी
रातराणीचा ताटवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
त्यांच्या पत्राचा सुगावा नाही
कशी रमवू रात्री स्वत:ला
आठवणींचा मागोवा नाही...

संध्याकाळची वेळ,
घरात माझ्या नाखवा नाही
कशी बसू घरात एकटी
मी कोणी विधवा नाही.......

संध्याकाळची वेळ,
रानातही काजवा नाही
रातराणीचा ताटवा नाही
आठवणींचा मागोवा नाही
मी कोणी विधवा नाही.......

=====================================
किरण जाधव...[संध्याकाळच्या वेळी, तिला पाहताना...]
===================================== 

सखी...माझी सखी....kiran jadhav

सखी देशील ना मला साथ 
आयुष्यभर...
सखी देशील ना हातात हात
आयुष्यभर...

सखी...
आपल हे नातं तू, असच जपावं
आपण म्हातारे झालो तरी
मला पाहून तू, असच फुलावं
चेहर्यावर सुरकुत्या आल्या तरी...

सखी...माझी सखी
मिश्किलपणे हसते,
कानात येउन सांगते
"वेडा आहेस तू
नात्यांना कधी सुरकुत्या पडतात का?"

=============================
किरण जाधव...[प्रेमाची नाती जपताना...]
============================= 

Monday, November 4, 2013

पानगळती कधीचीच सरलेय... Kiran Jadhav

बेभान मनाला आज, आवरु नकोस
ढळ्णारा पदर उगाच, सावरु नकोस...

ढळू दे, त्याला ढळू दे
गळू दे, संयम गळू दे...
ऊरी लपलेल्या भावनांना
फुलू दे, आज फुलू दे...

मिठीत चंद्र घ्यावासा वाटतो,
मग घे त्याला...
स्पर्श वार्याचा हवासा वाटतो,
लगट करु दे त्याला...

थिरकतात पाय तुझे
मग बेभान होऊन नाच...
आरशात बघ स्वत:ला,
स्वत:चाच चेहरा वाच...

काय दिसतेय तुला...सांग ना...
सुकलेले ओठ,
मग त्यांची प्यास भागव..
विझलेले डोळे,
मग त्यात आस जागव...

जग आजची रात्र सखी..जग
ती ही तुझ्या सारखीच सजलेय...
ऊमलु दे आज देहाला तुझ्या
पानगळती कधीचीच सरलेय, कधीचीच सरलेय...

=================================
किरण जाधव...[सखीला समजावताना..]
================================= 

Sunday, November 3, 2013

एवढीच चुक तिची...Kiran Jadhav

तो आला काय अन गेला काय, 
ती वाहत राहिली, त्याच्या प्रवाहात
फक्त जळत राहिली, त्याच्या विरहात...

रडली - खचली,
त्याने दिलेल्या सुख-दु:खांचा
हिशोब मांडत बसली...

त्याचं येणं हे तिच्यासाठी मुसळधार पावसासारखं
चिखल करणारं, डोळ्यात पुर आणणारं
कदाचित असेल तो वळवाचा पाउस
नकळत येणारा, मातीला गंध देणारा...

त्याचं येणं हे तिच्यासाठी चक्री-वादळासारखं
पाला-पाचोळा करणारं, स्वप्न चक्काचुर करणारं
कदाचित असेल तो वार्याची झुळुक
हवीशी वाटणारी, अंगभर सळसळणारी...

त्याचं जाणं हे तिच्यासाठी असच, पूर्णविरामासारखं
संपवणारं - अंत करणारं
श्वासांना कायमचं शांत करणारं...
हरवत राहिली स्वत:ला ती, त्या पूर्णविरामानंतर
शेवट पाहत राहिली स्वत:चा, त्या पूर्णविरामानंतर...

एवढीच चुक तिची...
ती विसरली नवं वाक्य लिहायला, त्या पूर्णविरामानंतर
ती विसरली नवं आयुष्य जगायला, त्या पूर्णविरामानंतर

बस्स एवढीच चुक तिची, फक्त एवढीच...

===============================
किरण जाधव..[तिच्या चुकांतून शिकणारा...]
=============================== 

आता फुलांनी थोडं..Kiran Jadhav





आता फुलांनी थोडं
जपायाला हव,
चोरटया नजरांपासून
लपायला हव...

पाकळ्यानींही स्वत:ला
सावरायला हव,
उगाचच दूरवर पसरण
आवरायला हव...

इथे छंद म्हणुन
फुलं हुंगणारे बरेच,
अन धुंदवेडे होवून
फुलं चुंबणारेही तेवढेच...

कुणी सांगाव हे फुलांना
त्यांनीच सारे समजायला हव,
कुणाच्या कुशीत शिराव अलगद
हे फुलांनीच ठरवायला हव ....
त्यांच त्यांनीच ठरवायला हव.......

=================================
किरण जाधव..[फुलांच्या कुशीत शिरताना...]
================================= 

माझ्या काही चारोळ्या...

1. मी तुला साथ दिली
    चंदेरी रात दिली
    तू दिलास फ़क्त भास
    न संपणारा प्रवास...

2. वयात आल्यापासून
    लाजाळुसारखी जगतेय
    ओठांना तुझा स्पर्श होताच
    डोळे नकळत मिटतेय...

3. पंखात बळ आणाव
    उंच-उंच उडायला
   इथ वेळ आहे कुणाला
   अपयशावर रडायला...

4. तू रुसावं
    तू हसावं
    या उन-पावसात
    मी फसावं...

5. वाट चुकलेल्याला तुम्ही
   घरचा रस्ता दाखवाल
   पण घरच नसलेल्याला
   तुम्ही कुठे पोहोचवाल?..

6. काल एक जोड़पं
   कातळामागे बसलेल पाहिलं
   ओठांचे गुज ओठांनी
   घेताना मी पाहिलं...

7. सज्जनता हा धर्मं होता
   फार पूर्वीच्या काळी
   आज सज्जनालाच तुडवतात
   तुमच्या-आमच्या गल्लोगल्ली..

8. मनापासून मन जाणणारी
    माणसं असतात कमी
    कमी म्हणजे अगदीच दुर्मिळ
    याची मी देतो हमी...

===========================
किरण जाधव...[चारोळ्यात रमणारा...]
============================= 

Thursday, October 17, 2013

तुझ्या देहाची रातराणी...

तुझ्या देहाची रातराणी...

तुझ्या देहाची रातराणी
माझ्या देही सजू लागलेय,
माझ्या प्रेमाचं बीज आता
तुझ्या देही रुजू लागलय...

श्वास माझा अगतीक
तुझ्या श्वासाच्या आक्रंदनानं,
बहरलाय आसमंत सारा
तुझ्या-माझ्या कस्तुरी गंधानं...

आता सोडू नकोस
हात हातात आलेला,
अन लपवू नकोस
ओठ ओठात आलेला...

पाळी, तापली कानाची
धडधड तन-मनाची,
पेटू दे अणू-रेणू
पर्वा नाही आज कुणाची...

वितळू दे आज रात
ही कापराच्या गतीनं,
ऊमलू दे मग दिस
दोन पाखरांच्या प्रितीनं...
वितळू देशील ना....

।।किरण जाधव।।